Niet alleen maar 'mama'...

Die eerste paar jaar met kinderen, het is gewoon zwaar. En dat is niet het enige wat ik ervan vond. Ik vond en vind het ook ontzettend bijzonder en mooi en ik geniet dagelijks van die lieve snoetjes. Maar over het algemeen, vond ik het zwaar. Ik weet ook dat ik daar niet de enige in ben die het ouderschap met jonge kinderen als zo tegenstrijdig ervaar.

Want, zullen we eerlijk zijn? Wanneer heb je nu echt de tijd en de rust om écht te herstellen van de bevalling?

Om écht te wennen als ouders, te 'landen' in het ouderschap? Dat is nog echt niet na één week, of na drie maanden. Misschien als je gelukt hebt, maar voor sommigen is dat ook nog niet na negen maanden of een jaar.

Pas nu mijn jongste twee is (of mijn oudste vier...?), denk ik: 'ik' ben er weer. Niet terug. Ik ben niet de oude. Maar 'ik' ben weer 'ik' en niet alleen maar 'mama'. En dit bedoel ik zowel op fysiek, mentaal als emotioneel niveau.

Een heftige bevalling, slapeloze en gebroken nachten, een kindje dat altijd in jouw nabijheid wil zijn, jou opzoekt. De nieuwigheid van het hebben van een baby. Het aan elkaar wennen, elkaar léren kennen.... en zo vast nog meer. Het heeft allemaal invloed op je fysieke gesteldheid. Je voelt je niet meer energiek, je kent een moeheid als nooit tevoren en alle energie die je wél hebt, gaat naar je kindje toe.

En dat is direct ook een mentale puzzel. Doe ik het wel goed? Mag dit? Moet dat? Wat als ik mijn kindje verpest? Ik weet niet wat er aan de hand is, ben ik nu een slechte moeder? Zij lijkt het allemaal onder controle te hebben, hoe doet ze dat? Wat doe ik fout? Doe ik er wel goed aan om het op deze manier te doen? Jij kan vast ook nog wel wat van deze gedachten opnoemen.

Dat alles geeft een onzeker gevoel. Een gevoel van falen. Van niet goed genoeg zijn. Het maakt je verdrietig, gefrustreerd. Je zou het graag anders willen doen, maar je hebt geen idee hoe.

Tot je op een dag wakker wordt en denkt: hé: er is ruimte voor mij! Ik kan die hobby oppakken die ik al heel lang wil doen. Ik heb weer de energie om te sporten. Zal ik die oude vriendin weer bellen om af te spreken? Ik beloof je: die dag komt. Ooit. Jij kan weer jij zijn. De kinderen zijn groter en zijn minder afhankelijk van jou. En jij kan ze dus meer loslaten, zo ontstaat er meer ruimte voor 'ik'. Ik weet ook: dat duurt soms (veel) langer dan je zou willen en dat is behoorlijk frustrerend.

Houd vol.

En weet; je kunt altijd bij mij terecht voor een luisterend oor. Je hoeft me maar een seintje te geven.