De moeilijke weg

Iemand zei laatst tegen mij: je kiest ook niet voor de makkelijke weg. Dit refereerde aan de verhuizing naar het buitenland met jonge kinderen. Het stoppen met mijn baan en starten met een nieuwe opleiding, térwijl ik ook nog 24/7 met de kinderen thuis zat.

Als je dat zo opnoemt, klinkt dat inderdaad niet makkelijk. En toch voelde ik me even op mijn tenen getrapt. Het raakte iets in me. Het zette me aan het denken.

Want: moeten we dan voor de makkelijke weg kiezen? Mogen we niet klagen als we ervoor kiezen het onszelf niet alleen maar makkelijk te maken? Dat zit er bij ons allemaal eigenlijk zo ingebakken, hè? We willen het onszelf makkelijk maken. Moeiteloosheid ervaren. We willen een makkelijk en moeiteloos leven. Het liefst geen weerstand, alles in harmonie, alles even positief. We moeten vooral niet te moeilijk doen hè? ;)

Ik kies bewust niet voor die makkelijke weg. Ik kies er dus bewust voor om 'moeilijk te doen'. Om uitdagingen aan te gaan, om nieuwe wegen te bewandelen. Waarom? Omdat ik het gevoel heb dat ik niet anders kan. Omdat dit mij zóveel rijker maakt. Het geeft me het gevoel dat ik lééf!

En ja, dan schop ik wel eens letterlijk en figuurlijk ergens tegenaan. Dan schreeuw ik wel eens. Huil ik. Ben ik vreselijk boos op mijn geliefdes en heb ik daarna spijt. Maar dáár zit mijn groei. Uiteindelijk voel ik mij vrijer. Luchtiger. Lichter. Makkelijker?

Ik doe het niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Juist voor hen. Zodat zij vrijer kunnen leven. Geen last meer hebben van beperkende overtuigingen. Ik leef hen voor wat ik hen graag mee wil geven. En dat is soms een verdomd lastige weg. Maar ik kan niet anders...